مجالست

همان‌طوری که مجالست با انبیاء و اولیاء سبب ترقی و کمال و نورانیت می‌شود، مجالست زنده‌دلی که با افراد مرده‌دل بنشیند و هم‌نشینی کند، کم‌کم دل او مُرده شود. گریختن از افراد دل‌مرده، لازم و آویختن به حبل‌الله المتین و صحبت کاملان ضروری است. بسیاری از مردم با انبیاء و اولیاء بودند و هم‌صحبت شدند، اما بهره‌ای نبردند. ابولهب، عموی پیامبر صلی‌الله علیه و آله بود اما هیچ بهره‌ای که نبرد و سبب شد که خداوند او و همسرش را نفرین کند. نور، نوری را به همراه آورد و نار، ناری را می‌پذیرد. همیشه هم‌جنس با هم‌جنس پرواز می‌کند. بزرگ از کوچک استفاده نبرد، این وظیفهٔ ضعیف و کوچک است که از قوی والاتر استفاده ببرد. اهل زر و زور با هم‌جنس خود معاشرت کنند، اهل آخرت با اهل آخرت معاشرت کنند. مجالست در صورتی مؤثر است که دانی از عالی، سالک از عارف، اهل معرفت از عالم ربّانی و … استفاده کند و بهره ببرد؛ و الّا مجالستی که یاد خدا نشود، دیدن سبب بصیرت نشود و این ناصواب و موجب کدورت قلب می‌شود.