معاشرت

حسن معاشرت با خلق خدا در غیر معصیت از زیادی فضل پروردگار بر بنده‌اش است. هر کس در باطن در برابر خدا خاضع باشد، در ظاهر با مردم رفتارش نیکو خواهد بود. با خلق، برای خدا معاشرت کن، نه برای فایدهٔ دنیوی و تحصیل مقام و ریا و شهرت. به سبب معاشرت از حدود شرع بیرون مرو که بخواهی مثل آنان شوی و به خواهش نفسانی برسی چون فایده‌ای از آنان به تو نمی‌رسد و بدون سود از آخرت هم باز خواهی ماند.

آن‌هایی که از تو بزرگ‌ترند به‌منزلهٔ پدر و کوچک‌تر از خود را به‌منزلهٔ فرزند و همسال خود را به‌منزلهٔ برادر خود قرار بده.

آنچه یقین از نفس خود داری به‌وسیله شک دیگران نقض نکن. در امر به معروف نرم‌خویی را روا دار، در نهی از منکر به شفقت رفتار کن و نصیحت را در هر حال ترک مکن، خداوند فرمود: «به مردم سخن به نیکی بگویید». (بقره: ۸۳)

از کسی که معاشرت با او موجب فراموشی از یاد خدا می‌شود و الفت با او مانع از طاعت خدا می‌شود دوری کن، چرا که این نوع افراد از دوستان و اعوان شیطان هستند و دیدن آن‌ها موجب نشود که در نزد مردم فریب بخوری چه آن‌که در این خسارت بزرگی است.