منّت

عدّه‌ای هستند که انفاق و به دیگران کمک می‌کنند، توقّع دارند دیگران از آنان همیشه سپاسگزاری کنند و مقام و عطایشان را بازگو نمایند. نه اینکه نفس کوچک عطا را بزرگ می‌بیند به رخ طرف می‌کشاند و در نزد اطرافیان شخص را خجالت‌زده و ملول می‌کنند. قرآن صریحاً می‌فرماید: «صدقه‌های خود را با منّت نهان و آزردن، باطل نکنید.» درواقع منّت نهادن نوعی ایذاء است که شخص عطای خود را به رخ بکشد. پیامبر صلی الله علیه وآله این صفت را ناپسند می‌داشت. فقیر و مستحقّ سبب بهشت رفتن غنی می‌شود ولی اگر عطایش با منّت همراه شود این نتیجه را نمی‌دهد. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «هر که بداند آنچه می‌کند به خودش می‌نماید از مردم تشکر می‌کند و دوستی با آنان را کم نمی‌شمرد. پس از دیگران سپاسگزاری کارهایت را مخواه و به کسی که حاجتی از تو خواسته آبرویش را بیش از آبروی تو گرامی نداشته پس آبروی خودت را گرامی بدار و حاجتش را رد مکن. خداوند به همه از مؤمن و کافر، خوب و بد عطا می‌دهد؛ و سالها بندگان در معصیت اویند؛ ولی او از کرم خود دریغ نمی‌ورزد ولی بندگان او را فراموش می‌کنند. بله بندگان نسبت به یکدیگر خلاف سیره حق عمل می‌کنند و این گناهی عظیم است. شاید منّت نهادن برای بزرگی خود و بالا بردن مقام خود و امثال این‌ها باشد که از هوای نفس به شمار می‌رود و ترک آن لازم و ضروری است.