وصیت
بهترین و لازم‌ترین وصیت آن است که خدا را فراموش نکنی و دائماً به یاد او باشی و معصیت او را انجام ندهی؛ و در هر حال از ایستاده و نشسته او را بندگی کنی و به نعمت‌هایش فریفته نشوی و پیوسته در حال شکر گزاری باشی و از تحت آثار عظمت و جلال او خارج نشوی که به گمراهی و ضلالت بیفتی؛ اگرچه بلا و ناراحتی به تو رسد و به آتش محنت‌ها بسوزی.
بدان که بلاهای الهی آمیخته به کرامت‌های ابدی اوست، در نتیجه دردها، رضا و قرب او را به همراه آورد، هرچند زمانی فاصله بشود. خوش به حال کسی که به نعمت‌های او آگاهی یابد و توفیق این پذیرش را داشته باشد.
روایت شده است که مردی از پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم وصیتی خواست، فرمود: «هیچ‌گاه غضب نکن، چون در غضب چیزی از مخالفت با خدایت به بار آید. عرض کرد: زیادتر بفرمایید فرمود: بپرهیز از این که کاری کنی و به عذرخواهی کشانده شوی که در آن شرک خفی است. عرض کرد: باز بفرمایید فرمود: نماز بخوان، مانند کسی که آخرین نماز اوست که در آن وصلت و قرب الهی است. عرض کرد: بیشتر بفرمایید فرمود: از خدا حیا کن، چنان‌که از همسایه‌های خوبت شرم می‌کنی که در آن زیادتی یقین است.»
خداوند همه وصیت‌ها را از اولین و آخرین در یک خصلت جمع کرده است و آن تقوا است. لذا در قرآن فرمود: «ما به آنان که قبل از شما بودند، کتاب دادیم و به شما وصیت کردیم که تقوا داشته باشید.» (نساء: ۱۳۱)
در تقوا همهٔ عبادات صالح جمع شده است و به‌وسیلهٔ آن هر که خواهد به درجات بلند و مراتب بالاتر می‌رسد. کسی که به‌وسیله تقوا زندگی کرد، زندگی‌اش پاک‌تر و با انس دائمی با خدا خواهد بود. خدا می‌فرماید: «یقیناً پرهیزگاران در باغ‌ها و نهرهای بهشتی جای دارند.»