پروانه

بعضی‌ها که سال‌ها دم از حضرت مهدی علیه‌السلام می‌زدند، به خاطر آنکه شیفتهٔ بعضی ظواهر دنیوی می‌شدند، همانند پروانه از دور، آتش را نور می‌بینند و خود را به شعلهٔ شمع می‌زدند و احساس سوزش می‌کردند و دور می‌شدند، دوباره و چندباره شیفتگی سبب می‌شد که دور شمع بگردند، پس پرهایشان می‌سوزد و هلاک می‌شوند. این شیفتگی، از توهّم و خیال ناصواب که آتش را نور و آن را باقی می‌پندارند، بوده. پس به آن نزدیک می‌شوند و هلاک می‌شوند. حیف نیست که انسان، با کمال‌ترین موجود عالم را، به خاطر چند مظاهر فریبنده رها کند و به هبوط و خسارت بیفتد.