کفران

قوم موسی علیه‌السلام از او درخواست خوان و سفرهٔ غذا کردند. حضرتش از خداوند خواست و حق‌تعالی به‌وسیلهٔ ابر در صحرای تیه سفره و نان بی شبیه بر آنان نازل می‌کرد. ابرهای پُر رحمت و پر غذا و سایه‌افکن (بقره/۵۷) برای آنان می‌آمد و این موضوع شهرت یافت؛ و تا مدت‌هایی ادامه داشت. کم‌کم از خسیسی به موسی علیه‌السلام اعتراض کردند و تقاضای تره و چیزهای پست کردند. پس معلوم می‌شود که زیادی نعمت، یا کفران می‌شود یا به‌اصطلاح دلشان را می‌زند، آنگاه تقاضای بی‌مورد می‌کنند؛ و چون گفتید: ای موسی هرگز بر یک نوع خوراک تاب نیاوریم، از خدایت برای ما بخواه تا از آنچه زمین می‌رویاند از سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز برای ما برویاند. موسی علیه‌السلام گفت: آیا به جای چیز بهتر خواهان چیز پست‌ترید؟ پس به شهر فرود آیید که آنچه را خواسته‌اید برای شما در آنجا مهیّاست و داغ خواری و ناداری بر پیشانی آنان زده شد و به خشم خدا گرفتار آمدند؛ چرا که آنان به نشانه‌های خدا کفر ورزیده بودند و پیامبران را به‌ناحق می‌کشتند. (بقره/۶۱)